Sołtys - Małgorzata Stolarczyk
87 mieszkańców - stan na dzień 30.11.2011 r. źródło UG Kroczyce ewidencja ludności

Położenie
Miejscowość Piaseczno położona jest na północny-wschód od Zawiercia, w Gminie Kroczyce zlokalizowanej w powiecie zawierciańskim, w województwie śląskim. Powierzchnia jaką zajmuje sołectwo stanowi 356,7 ha powierzchni gminy.

Historia
Prawdopodobnie miejscowość Piaseczno(pod jej dawną nazwą Dupice) istniała znacznie wcześniej niż mówią o tym wzmianki historyczne. Ze źródeł wynika, że wieś Dupice istniała w 1421r, ale niektóre źródła podają, że została założona w 1366 roku przez Prandotę z Koziegłów. Nazwa Piaseczno funkcjonuje od roku 1928. W Jaskini Okiennik w Piasecznie i w Jaskini Dziadowej Skale znaleziono ślady bytowania tu człowieka neandertalskiego o czym świadczą znalezione tam przedmioty(wyroby krzemienne i kościane)(90-40 tys. lat p.n.e.). Obecność człowieka współczesnego datuje się na górny i schyłkowy paleolit(40-12 tys. lat p.n.e.). Z godnie z przesłankami, miejscowość jako Dupice posiada nazwę patronimiczną pochodzącą od nazwy osobowej „Dupa”( Jacobs Dupa). Są również inne przesłanki dotyczące genezy powstania nazwy wsi. Ponoć dupicami nazywano wiele jaskiń i skałek do XIX wieku. Nazwa ta wywodzi się od prasłowiańskiego słowa „dup” co oznacza: wydrążenia lub wgłębienia w skale. Źródła podają, że w XIV wieku Dupice były prywatną własnością rycerskiego rodu Lisów, a w 1581 roku odnotowano tu istnienie 3 łanów kmiecych, 1 komornika i 1 czynszownika. Kolejne wzmianki historyczne dotyczące wsi Piaseczno pochodzą z XVIII wieku, mówią one o przynależności Dupic (Piaseczna) do posiadłości będących prywatną własnością starosty lelowskiego, Ignacego z Kusiatyna Kalinowskiego. Informacje pochodzące z 1827 roku mówią nam o stopniu zaludnienia w tym czasie, kształtującego się w liczbie 95 mieszkańców, natomiast sto lat później w 1927 roku istniało tu 15 domów nie ma informacji o liczbie mieszkańców z tego okresu. Podczas drugiej wojny światowej kopano rowy przeciwczołgowe biegnące wzdłuż ówczesnej granicy Polski z Niemcami. Powstały one dzięki pracy Polaków wcielonych do armii niemieckiej. Piaseczno leżało przy granicy, po stronie polskiej. Kromołów natomiast leżał po stronie niemieckiej, podczas wojny raz w tygodniu odbywał się tam targ, na targu mieszkańcy okolicznych wiosek mogli handlować różnymi produktami lub nabyć to co im było potrzebne. Mieszkańcy Piaseczna, aby móc handlować( produktami typu, mleko, masło, jajka itp.) na targu w Kromołowie musieli przekroczyć granice co nie było łatwe. Pamiętają, że mogli się tam dostać dzięki przekupstwu, dlatego „pędzono” bimber będący ówczesnym środkiem przekupnym, jak mówią starsi mieszkańcy aby przejść za granice(na targ do Kromołowa) trzeba było mieć bimber niesiony tak aby Niemcy mogli go zobaczyć, trunek zabierano, a ludzi przepuszczano przez granicę. Szlak handlowy prawdopodobnie przebiegał gdzieś w okolicach Okiennika Dużego. Około roku 1958 we wsi wybuchł pożar. W ciągu jednego dnia spłonęło 8 domów biorąc pod uwagę, że w 1927 roku było ich zaledwie 15, była to ogromna strata dla wielu ludzi. Tylko kilka domów uniknęło klęski, z czego jeden z nich niszczejący pozostaje faktem po dziś dzień. Domy częściowo odbudowano, władze gminy wspomogły miejscową społeczność dużą ilością cegły. Mniej więcej w tym samym czasie ludność z Piaseczna w czynie społecznym rozpoczęła budowę szkoły. Grunt na którym stanął budynek szkoły pochodził od jednego z mieszkańców, materiał zapewniła gmina. W szkole w Piasecznie możliwe było ukończenie 4 klas. Gdy budynek przestał funkcjonować jako szkoła otworzono w nim sklep, w tym czasie pełnił również funkcje mieszkalną. Następnie diecezja sosnowiecka założyła tam oazę dla młodzieży z biednych rodzin. Obecnie budynek został wyremontowany i pełni funkcję świetlicy wiejskiej będącej miejscem spotkań młodzieży z Piaseczna. W 1962 roku wybudowano drogę w Piasecznie. Kolejne informacje o Piasecznie pochodzą z roku 1976 mówi o rozpoczęciu budowy wodociągu. Duże znaczenie miał wkład ludności, która pracowała przy budowie w czynie społecznym. Ogólny koszt budowy wodociągu wynosił 1 714 tysięcy złotych, a miejscowa ludność wniosła wkład w wysokości 842 tysięcy złotych. W latach 1978-83 położono nawierzchnie asfaltową na drodze Skarżyce-Piaseczno, wybudowano również drogę Piaseczno-Lgota Murowana, a w 1981 roku przeprowadzono modernizację sieci elektrycznej. W Piasecznie na stałe zameldowanych jest 92 mieszkańców. W sezonie letnim na terenie wsi zamieszkuje lub okresowo przebywa kilkadziesiąt osób więcej. Są to w dużej mierze byli mieszkańcy wsi, którzy po zakończeniu aktywności zawodowej w miastach powracają „do korzeni”. Jest też grupa osób nie związanych wcześniej z wsią, którzy sobie ją upodobali. Być może, rozwój gospodarczy z wykorzystaniem walorów przyrodniczych obszarów jurajskich stworzy szansę osiedlania się osób przybywających z przeludnionych aglomeracji.

Zabytki
Trzy Groby (prawdopodobnie rosyjskich żołnierzy) w lesie w Piasecznie, oznaczone niewielkim krzyżem.

Kościół
Piaseczno należy do parafii w Skarżycach.

Atrakcje
W Piasecznie znajdują się:
Jaskinia Wielkanocna - rozpoczyna się pionową studnią o głębokości 12 metrów. Dostępna wyłącznie przy użyciu sprzętu alpinistycznego. Długość 70 metrów, głębokość 16 metrów, otwór pionowy, wysokość otworu 380m n.p.m.
Jaskinia Piaskowa - o rozwinięciu pionowym. Długość 60 metrów, wysokość otworu 365m n.p.m.
Jaskinia Stefanowa - Dziura-Długość 42 metry, głębokość 15 metrów.
Okiennik Wielki - Brak informacji źródłowej na temat grodu w tym miejscu oraz opieranie się jedynie na legendach ludowych pozwala jedynie przypuszczać jaki był wygląd tego grodziska. Obecnie ocenia się, że w XII - XIII w. był tu gród: skały wzmocniono wałem, skała z oknem była donżonem, a wejście prowadziło przez odpowiednio przystosowany “komin” w skale.
W drugiej połowie XIX w. podobno widziano jeszcze resztki murów przy jaskini a widoczne do dziś wykute ręką ludzką wgłębienia w oknie każą się domyślać, że w tym miejscu był niegdyś z jednej strony wybudowany rodzaj drewnianej ściany, zbudowanej z grubych pali. Właściwym mieszkaniem zbójców wg legendy przebywających tu była chyba jaskinia znajdująca się poniżej okna, długa na 9 m, która otwiera się wprost na przepaść. Znaleziono w niej narzędzia krzemienne sprzed około 60 tysięcy lat (środkowy paleolit) zaliczane do jednych z najstarszych znalezisk w Polsce. Wg Krukowskiego były to narzędzia krzemienne przemysłu miejscowego (dubieckiego), ale obecnie zaliczono je do kultury mikocko-prądnickiej. Jaskinia ta posiada również niewielki otwór po drugiej stronie skały. Jest on niewielkiej średnicy pozwalającej się z trudem przecisnąć jednej szczupłej osobie. Ponadto jest trudne do zdobycia, a nawet do znalezienia. Przypuszcza się, że wklęśnięcie w jednej ze ścian służyło do palenia ogniska. Schronisko to jest dość obszerne (mogło swobodnie pomieścić naraz około 50 osób), jasne i suche. Dzięki dwóm otworom wejściowym jest mocno przewiewne. Ponadto charakteryzuje się nadzwyczajnymi walorami obronnymi, oraz doskonałym rozległym widokiem. W XIX w. jakiś poszukiwacz skarbów znalazł w niej podobno sztabkę złota, więc skrzętni poszukiwacze skarbów przekopali całe rumowisko w jaskini. W 1911 namulisko wcześniej przekopane badał Kuźniar. Jego maksymalna głębokość wyniosła nieco ponad 60 cm. Jedna z warstw o miąższości 20 cm zawierała popiół, węgiel drzewny oraz mnóstwo skorup naczyń glinianych i całych lub połamanych kości zwierząt - przeważnie domowych. W 1914 Krukowski ponownie przebadał namulisko, w którym odnalazł wiele ułamków garnków średniowiecznych i niewiele starszych oraz parę wyrobów żelaznych średniowiecznych. W tym samym roku Kuźniar wspólnie z Demitrewiczem dał opis jaskiń i zawartości archeologicznej. W 1921 uczeń szkolny Przypkowski z Jędrzejowa zwiedzając jaskinie zebrał z powierzchni narzędzia krzemienne, które ostatecznie ofiarował do Muzeum Archeologicznego PAN. Pełna publikacja znalezisk Krukowskiego ukazała się dopiero w 1939. Materiały wykopaliskowe Kuźniara znajdują się w Muzeum Archeologii PAN pod nr 35-54, 1194-1211. Jeszcze niżej znajduje się niewielka grota, do której można dostać się tylko po linie. Otwór wejściowy do niej znajduje się około 20 metrów ponad ziemią. Miał w niej być rzekomo skarbiec zbójów zamykany na podwójne, żelazne drzwi, które według tradycji znajdują się obecnie w kościołach w Skarżycach i Kromołowie. Jest ona niewielka (może pomieścić kilkanaście osób).

Najnowsze aktualności